De belangrijkste motivatie voor mensen in een organisatie (dus ook op school) is dat ze betekenisvolle stappen maken op weg naar een concreet doel waarbij ze betrokken zijn. Dat impliceert dat managers niet op dat doel moeten sturen, maar dat ze de mensen moeten faciliteren die dat doel willen halen. Dit staat bekend als het Progress Thinking Principle (T. Amibile, S. Kramer, Harvard Business Review).
Dat sluit aan bij onze manier van denken en werken. Samen (kleine) stappen maken, via vallen en opstaan naar de wereld die we onszelf beloofd hebben. Veel van het hedendaagse leren vindt plaats in sociale interactie. Dat is mooi, maar niet genoeg. Wij hebben gisteren in een fantastisch gesprek met een bevlogen schoolbestuurder gehoord over de kracht van écht leren gehoord van Progress Thinking en nu via google een prettige eerste indruk gekregen.
Is dat genoeg? Nee. Wel fijn dat we er ons in herkennen. Nu moeten we dat boek durven kopen en de tijd nemen om dieper te studeren. Pas dan vinden we toevoegingen waar we ons Story Flow-proces mee kunnen versterken. En dat geeft dan echt voldoening.
Elkaar complimentjes geven en positieve energie delen is niet genoeg. En elkaar zonder kennis de maat nemen, zonder echt te luisteren, zonder enige poging tot verdieping is niet gewenst. Maar helaas meer regel dan uitzondering. Mensen moeten de ruimte krijgen en de tijd nemen om niet alleen “in groepjes” te leren van elkaar, maar juist in enige afzondering dingen te bestuderen, te testen en uit te proberen. Het cognitieve leren en het sociale leren sluiten elkaar niet uit, maar moeten elkaar juist versterken. Daar moeten kinderen, studenten, medewerkers dan wel tijd en ruimte voor nemen en krijgen. Van alleen met de wind mee fietsen word je niet sterker.
Zoek de tegenwind op. Daar zit de ware voldoening voor mensen: ik heb iets overwonnen! Dan heb je een verhaal te vertellen.
En op die school, of bij die werkgever wil je wel blijven…