Het was vorige week 34 graden in Sevilla en met pijnlijke voeten van dansen op de Feria ploften mijn zus, mijn dochter en ik vermoeid neer op een terras in de oude binnenstad. Een paar tafeltjes verderop duwde een man zijn paard weg van zijn biertje want blijkbaar was het paard nog geen 18.
“Nog iets nuttigs opgestoken?”- vroeg het thuisfront. “Zeker wel”- antwoordde ik.
Zo leerde ik in Sevilla dat we inmiddels in 2024 leven, maar dat het heel stoer is om met zijn allen even te doen alsof het 1846 is. Het festival ‘Feria de Abril’ begon in 1846 toen een ondernemende zakenman en zijn vrouw toestemming vroegen om in april een jaarmarkt te houden. Sindsdien wordt nog ieder jaar in april dit feest gevierd en is het een van de meest populaire internationale festivals in Spanje. De mannen en vrouwen gaan massaal gekleed zoals in die tijd. Op het feestterrein, zo groot als een hele stadswijk, met klinkerstraatjes, straatnamen en brede trottoirs met hardgele zand, verplaats je je te voet of te paard. Met de koets mag ook.
Ik heb me laten vertellen dat Willem-Alexander en Máxima elkaar destijds op dit feest ontmoet hebben. Net als kleine huisjes staan er duizenden kleine feesttentjes als woonkamer aangekleed op een rij. De meeste ‘casetas’ zijn besloten, maar er zijn ook casetas van de gemeente waar iedereen binnen mag. Tussen opa’s, oma’s, topdansers en stuntelaars stonden we samen de traditionele Sevillanas te dansen, want zo hoort het al vanaf 1846. In de caseta van Máxima was het vast reuze sjiek met baldakijnen en kroonluchters. Wij hadden witte plastic stoelen, een houten dansvloer en vooral veel plezier. Buiten liepen de paarden en koetsen urenlang voorbij en regelmatig stilstaand want ja, file is iets van alle tijden.
Als je door de poort van de Feria loopt, pas je je meteen aan, aan de rituelen en regels van de Feria. Zo hoort het in deze ‘film’ en dus doe ik mee.
Zo gaat het op de werkvloer ook. Je past je aan, aan de cultuur waarin je je begeeft. Dit kunnen bedrijfsculturen zijn, maar ook kleine subculturen binnen een projectteam. Je kent vast wel voorbeelden van projectteams waar je iedere keer met buikpijn naartoe gaat of juist met veel plezier. Storytellers weten dit en gebruiken het bij het schrijven van een comedy of een drama. Heb je er wel eens aan gedacht dat je dit ook kunt gebruiken om teamflow te verkrijgen? Dus, de toon van de teamflow kun je veelal naar je handzetten. Zitten we hier braaf in een kringetje en luisteren we of staan we hier in de actiestand? In mijn StoryFlow trainingen laat ik je zien hoe je dat doet. Ga met je team op avontuur en krijg de groep in beweging.