De VAR zorgt in de voetbalpraatprogramma’s voor enorme commotie. De verwachting dat oneerlijkheid, subjectiviteit en verwarring voor eens en altijd uitgebannen is, slaat om in wanhoop. De verwarring en commotie lijkt twee keer zo groot. Tja, dat hadden we wel kunnen voorzien. Interpreteren is mensenwerk en kent meer grijs gebieden dan zwarte en witte. Of zoals wij al in ons boek beschreven: Meer controle leidt tot meer wantrouwen. Vertrouwen leidt juist tot zelfvertrouwen.
Bron afbeelding: Wikimedia Creative Commons CC0
En het is zo simpel om te draaien naar iets positiefs. Als de sporter eigenaar is, in dit geval het team, wordt het inzetten van de VAR-onderdeel van het spel. Niet de mijnheren in Zeist, of de scheidsrechter zetten de VAR in, maar het team. Maximaal twee per wedstrijd! Dan wordt het een uitdaging (challenge). Leer van het tennis en van het hockey. Daar smult het publiek als een challenge wordt aangevraagd of wanneer Hawkeye duidelijk in beeld voor het publiek laat zien of de bal in of uit is.
Gun de scheidsrechter weer zijn rol als spelleider. Iemand die het spel beoordeelt, in goede banen leidt. Iemand die dus ook misinterpretaties maakt. Net zoals elke spits die hoog over schiet of elke keeper die een bal loslaat.
Misschien ook wel een goed idee voor al die andere werkvloeren in Nederland. Breng eigenaarschap terug naar de professionals. Heb vertrouwen en stop met dwangmatige krampaanvallen van controledrift en micromanagement. Praat met elkaar, leer van elkaar, maar neem elkaar niet in een wurgklem van regels en protocollen. Laat iedereen zich veilig voelen en daag elkaar vervolgens uit. Daar wordt elk spel leuker van. Toch!?!?