Toen de tractor werd uitgevonden gingen we niet minder hard werken, maar meer produceren. De opkomst van de computer leidde niet tot een wereld van gemak en kennis, maar bracht vooral bureaucratie en ongemak. Nu lijkt het dat de helft van de werkende bevolking voor het systeem werkt. Een systeem dat steeds meer leidend wordt. De professionals die nog wel voor mensen werken, zoals in de gezondheidszorg en het onderwijs, worden steeds meer in dat systeem gezogen. Als je ziet wat jaarlijks wordt ingevuld door professionals vraag je je af waarom die tijd niet besteed wordt aan patiënten, cliënten of studenten.
afbeelding van Mohamed Hassan via Creative Commons CCO
De politieke crisis van dit moment gaat over gebrek aan vertrouwen. Die crisis zit veel dieper in onze samenleving. Op bijna elke werkvloer in Nederland staan de “Rutte’s en de “Omtzigts” vaak onbewust tegenover elkaar. Rond een voetbalwedstrijd staan tegenwoordig meer scheidsrechters, VAR’s, vierde mannen op het veld dan voetballers. En nog gaat het mis. Meestal is de reflex: nog meer controle.
De fysiotherapeute die twee maal per week bij mijn schoonouders van bijna 90 jaar aan huis komt onderbreekt deze week haar meivakantie om toch bij ze langs te gaan voor een behandeling. Ze kan het niet opbrengen ze een week los te laten. Ze heeft ook een warme band met mijn dappere en lieve schoonouders opgebouwd. Ongelooflijk geweldig. Toch? Maar laat haar baas het niet horen. Het is tegen de regels.
Als ik naar mezelf kijk, weet ik dat ik de eerste twintig jaar in volle vrijheid, met de daar bijhorende verantwoordelijkheid, 90 % van mijn tijd met studenten in gesprek was. Nu zit ik vaak, noodgedwongen, met de rug naar ze toe, rubrics of andere formulieren in te vullen. Ik schat dat ik nu nog een slordige 70% met studenten werk. En dat is nog best veel vergeleken met collega’s die het eigenlijk best comfortabel vinden om in dat systeem te werken. Dat is immers veilig en overzichtelijk en met studenten weet je maar nooit wat ze doen.
Dat roept de vraag op waarom professionals zo gecontroleerd moeten worden. Als je direct voor mensen werkt is de intrinsieke motivatie immers groot. De salarissen van deze beroepsgroepen laten ook zien dat het verdienen van geld geen drijfveer is.
Het systeem en al die mensen die dat draaiende houden door voortdurend en bovendien meer output te vragen bij “werkende” mensen is een te grote last aan het worden.
Het wordt hoog tijd dat alle organisaties in Nederland via experimenterend leren gaan onderzoeken hoe de professionals langzaam maar zeker worden bevrijd uit het juk van bureaucratie.
Dat vraagt niet alleen weer meer vertrouwen, maar ook andere aanpakken die helpen om meer werkflow te creëren en toch, maar dan wel samen, controle te houden op een proces waarbij altijd het echte doel en de waaromvraag uitgangspunt zijn: Hoe kunnen we mensen op maat het beste helpen?
Meer weten? kijk verder op onze site (www.storyflow.nl)
コメント