De verkiezingen komen er weer aan. Ik kijk naar de debatten en ik mis vergezichten. Het gaat allemaal over dingetjes in het nu. Als ik de stemwijzers bekijk, word ik om de oren geslagen met stellingen over actuele issues. Ook hier mis ik de koppeling tussen een antwoord op wie ik ben, hoe ik in de wereld sta en een uitkomst naar een partij die past bij mijn wereldbeeld. Partijen zouden zich beter kunnen verkopen met hun visie. Ik ben zelf nogal opgegroeid met de PVDA. De sociaaldemocratie was (is?) voor mij een duidelijk wereldbeeld. Ieder de kans geven zich zo goed mogelijk te ontwikkelen op weg naar zelfredzaamheid en samen zorgen voor diegenen die daar niet in slagen en achter blijven. En internationaal georiënteerd: “Alle Menschen werden Brüder” geleend van Bertold Brecht was een helder streven. Best een moeilijk verhaal in een individualistisch ingestelde en conservatieve wereld waarin we nu leven. Maar ga je dan meebewegen met de huidige wereld, of blijf je strijden voor je ideale wereld? Misschien heeft de PvdA wel te veel het eerste gedaan? En betalen ze daar nu de prijs voor?
Als teamleider heb je ook de keuze om redelijk opportunistisch mee te bewegen met de waan van de dag of elke keuze die je maakt te koppelen aan het ideaal dat je nastreeft: Een visie. Een visie geeft focus, inspireert en verbindt. Het is dus heel belangrijk om je visie expliciet te maken. Zonder visie waai je met alle winden mee en kun je geen grens trekken tussen wat belangrijk is en wat niet. Veel managers (en politici?) hebben visievrees. Het lijkt ongrijpbaar, is iets op gevoel en wordt vaak soft gevonden. Rutte beschouwde visie in een lezing enkele jaren gelden zelfs als een olifant in de kamer. Maar hoe kun je ergens naartoe werken zonder expliciete visie? Meebewegen met de tijd is goed, maar alleen als je weet waar jezelf voor staat.
Stel je voor dat een schrijver zomaar zou gaan schrijven, of een filmer zomaar gaat filmen. Het verhaal is al ontwikkeld, de diepere laagjes zijn aangebracht, voordat het ambachtelijk proces van maken start. En natuurlijk inspireert het schrijf- of filmproces tot herweging van creatieve keuzes, maar deze zullen altijd gewogen worden aan de centrale vraag die de schrijver of de filmer heeft gemaakt. “Waar wil ik naar toe, wat wil ik vertellen?”
In onze trainingen merken we dat teamleiders gebaat zijn om over hun fundament na te denken. Denken als een scenarioschrijver helpt daarbij. Je gaat op zoek naar de dingen die ertoe doen, het ideaal dat je ooit wil bereiken en de acties die je op weg helpen. Als je daar je team bij betrekt, willen de mensen voor hetzelfde “strijden” als jij. En wordt het dus wel duidelijk om keuzes uit te leggen en te verantwoorden zonder gedraai (heren politici?) En de praktijk: dat blijft een weg van vallen en opstaan, van voortdurend leren, maar dan wel altijd (terug) in de richting die je op wil!
Meer weten over hoe je een visie vindt, beetpakt en uitrolt? www.storyflow.nl